avontuur

Zomaar een korte impressie van 2 weken roemenie voor diegene die het leuk vinden om te lezen wat ik heb beleefd....

Een half jaar geleden ontmoette ik Everett uit Boston. Deze ontmoeting midden in het regenwoud van Thailand zorgde voor een byzonder mailcontact en uiteindelijk tot een gezamenlijke reis door het land van Dracula. Ik wist dat het iemand was die op vele plaatsen in de wereld heeft gewoond, die menig expeditie had ondernomen en nu in Roemenie was beland door van het Zwarte woud naar de Zwarte zee over de Donau te kanoen. Onze spirituele antennes stonden in dezelfde richting afgestemd en het kon bijna niet anders dan dat dit geen doorsnee reisje zou worden....
Het werden 1800 kilometers in 7 dagen over voornamelijk onverharde wegen door het Noordoosten van Roemenie. Van Bukarest door Transsylvanie, het hart van Roemenie naar Moldavie en weer terug. Prachtige natuur, bergen, stuwdammen en azuurblauwe meren. Diepgroene bossen die langzaam aan het verkleuren waren, haarspeldbochten en vergezichten.
Een wereld waar op heel veel plekken de tijd leek stil gestaan te hebben. Paarden en wagens, voor vele een belangrijk vervoermiddel, vermengde zich met de vele Dacia's op wegen vol kuilen, gaten en vooral heel veel stof. Langs de weg overal fruit, groente en aardappels te koop. We doorkruiste kleine kleurrijke dorpjes waar vooral ouderen, soms in traditionele kleding, het straatbeeld bepaalde. Kloosters met eeuwenoude fresco's. Slapen deden we in een klein tentje wat we tegen de avond zomaar ergens neer zette. Langs een stromend watertje, op een groen grasveldje midden in het bos of op een hoogvlakte omringd door de weidse natuur. Bijna overal maakte we een kampvuurtje, wat het water verwarmde waarmee we het ergste vuil van ons af spoelde.
Land van Dracula...het is nog steeds een raadsel wie of wat ervoor zorgde dat midden in de nacht het autoalarm drie keer afging... en waarschijnlijk dacht de dronken herder die we 's avonds maar niet wegkregen dat het flitslicht een geest was. Nog nooit heb ik iemand zich zo snel uit de voeten zien maken nadat we hem meerdere keren voor 'eeuwig' hadden vastgelegd.
Er is ook een andere kant: op vele plaatsen nog de restanten van het Ceausescu regime, barakken en kapotgeschoten huizen. Op het platteland is de Roemeense bevolking er niet echt op vooruit gegaan. Jongeren trekken naar de steden, studeren en gaan elders in de wereld op zoek naar werk en toekomst. Armoe, onvrede, zigeuners, heel veel afval, straathonden en alcoholmisbruik. Tijdens mijn boottochtje over de Donau was een man 's morgens om zeven uur al zo dronken dat hij niet meer op zijn benen kon staan.
De tweede week reisde ik alleen door het zuiden; van Bukarest naar Constantza en naar Tulcea. Vandaar door de beroemde Delta met de boot naar Sulina.
Nou was het al die tijd schitterend warm weer, zon en hoge temperaturen maar die ochtend leek het alsof ze boven hele emmers tegelijk omkeerden. Alle kuilen en gaten waren dan ook verzadigd en veranderd in enorme modderpoelen. Niemand zal me dan ook herkend hebben nadat ik achter op de 4-wielige motor van Christi afgezet werd bij zijn huisje waar ik een aantal dagen bleef.
Sulina in Roemenie was een beetje als Suan Mokh in Thailand. Stilte, rust, even helemaal niets. Een groen geschilderd houten huisje voor mij alleen met een groente en een moestuintje, een bad en een bed en wat houten stoeltjes. Een nest jonge poesjes die ruzie maakte met een aantal honden die langs kwamen. Een oude dame die een niet aan te eten hoeveelheid druiven, appels en pruimen uit de tuin voor me plukte. En Liviu een vriendelijk fotograaf met glazen oog en verlamde li-kant, die alleen maar frans sprak maar me met zijn weinige woorden liet voelen hoe trots hij was op zijn Sulina. en natuurlijk de vele boten op de donau en het witte zand van het strand. Een geweldige ervaring, ik heb het gevoel weken te zijn weggeweest. De komende tijd maar weer hard aan het werk en dromen van een volgende reis...