Met andere ogen
Door: Mieke (tekst) en Herman (foto's)
Blijf op de hoogte en volg Herman en Mieke
23 Januari 2016 | Cambodja, Khett Batdambang
We volgen de loop van de rivier, de onverharde weg kronkelt en langs de kant is het een aaneenschakeling van kleine huisjes. Sommige zijn van beton maar de meeste zijn van hout met daken van riet. Het gebeurd op straat onder een afdakje, er wordt gehandeld, gewerkt of gewoon geluierd. Mensen zijn vriendelijk en zwaaien en wij zwaaien en lachen terug.
Even buiten Battambang zijn we te gast bij een familie. Rijst is hun grootste inkomensbron. Met het kaf wordt een oven gestookt waarmee op ingenieuze wijze de rijstvelletjes worden gekookt waarna ze worden uitgespreid op bamboematten die langs de weg staan te drogen. Even verderop snijd Kiri groene bananen in minuscule stukjes, ook die drogen in de zon waarna ze als snack langs de weg verkocht worden. Breed hebben deze mensen het niet én ze delen dat wat er is met onvervalste vanzelfsprekendheid.
Eigenlijk begon elke ontmoeting met een lach, soms waren er woorden en soms ook niet maar één ding is zeker lachen is universeel.
Een bijzondere ontmoeting was die met oma Ting, een hoogbejaarde vrouw met een prachtig lachend gezicht. Naast haar zitten en samen een banaantje eten, de houten trekpoppen bewonderen die haar man maakt en even helpen met een gordijntje wat op grote hoogte hangt. Hier waren geen woorden nodig om verbinding te voelen.
Ook bij Arun die woont bij het eindstation van de bamboe train, aan de andere kant van de stad, schuiven we aan en drinken we een watertje. Voor haar hutje stoppen de karretjes en met dat wat de toeristen uitgeven kan ze net rondkomen. Haar hondje krult zich tegen ons aan en gaat door met slapen.
In het centrum van Battambang ontmoeten we Sueng, hij sprak ons aan. Hij leeft op het tempelterrein als boeddhistische monnik en geeft les. Door met buitenlanders te praten oefent hij zijn Engels. Hij vertelt dat hij zijn leven wijdt aan het helpen van anderen die bij hem om raad komen vragen.
Hong lacht alleen maar, hij werkt midden in de artiesten wijk in een klein cafeetje waar ze de lekkerste koffie van Cambodja serveren. Er zitten alleen maar buitenlanders en Hong weet wat zij nodig hebben. Hong komen we ook tegen in een zwembad van een groot hotel waar we 's middags afkoeling zoeken. Terwijl ik wat lig te suffen in de schaduw voel ik wat tegen me aan duwen. Een klein donker meisje in een rood jurkje met een stralende lach lijkt te zeggen schuif eens een stukkie op dan kom ik bij je liggen. Ook hier ervaren we wat lachen kan doen.
Battambong, een provinciestadje met een centrum wat wel iets weg heeft van Montmartre of Covent Garden. Galeries, muziek, overdekte markthal, sfeervolle cafeetjes ... een relaxte plek om te zijn.
Na 5 dagen brengt Vireak onze guide en tuk tuk driver ons in alle vroegte naar de boot. We laten iets achter en gaan verder..Een boottocht van 8 uur over de rivier naar Siem Reap. Een tocht die met geen pen valt te beschrijven. De lens van ons fototoestel geeft er nog maar een fractie van weer. Als je ooit de kans krijgt ga dit dan doen!
Lachen verbindt of je nu wit of bruin bent, Cambodjaan of Europeaan. Verplaatsen in de ander, gewoon samen zitten en niets doen...hoe waar is dan de uitspraak die ik eens ergens las: "De ware ontdekkingsreis is niet het zoeken van nieuwe vergezichten, maar het kijken met andere ogen."
Warme groet, Herman en Mieke
'voor het eerst in heel mijn leven
zie ik helder, tref ik zeker
het lijkt of ik met andere ogen zie
en ik kan het niet geloven
maar langzaam kom ik boven
ik weet dat ik met andere ogen zie'
Van Dik Hout
Even buiten Battambang zijn we te gast bij een familie. Rijst is hun grootste inkomensbron. Met het kaf wordt een oven gestookt waarmee op ingenieuze wijze de rijstvelletjes worden gekookt waarna ze worden uitgespreid op bamboematten die langs de weg staan te drogen. Even verderop snijd Kiri groene bananen in minuscule stukjes, ook die drogen in de zon waarna ze als snack langs de weg verkocht worden. Breed hebben deze mensen het niet én ze delen dat wat er is met onvervalste vanzelfsprekendheid.
Eigenlijk begon elke ontmoeting met een lach, soms waren er woorden en soms ook niet maar één ding is zeker lachen is universeel.
Een bijzondere ontmoeting was die met oma Ting, een hoogbejaarde vrouw met een prachtig lachend gezicht. Naast haar zitten en samen een banaantje eten, de houten trekpoppen bewonderen die haar man maakt en even helpen met een gordijntje wat op grote hoogte hangt. Hier waren geen woorden nodig om verbinding te voelen.
Ook bij Arun die woont bij het eindstation van de bamboe train, aan de andere kant van de stad, schuiven we aan en drinken we een watertje. Voor haar hutje stoppen de karretjes en met dat wat de toeristen uitgeven kan ze net rondkomen. Haar hondje krult zich tegen ons aan en gaat door met slapen.
In het centrum van Battambang ontmoeten we Sueng, hij sprak ons aan. Hij leeft op het tempelterrein als boeddhistische monnik en geeft les. Door met buitenlanders te praten oefent hij zijn Engels. Hij vertelt dat hij zijn leven wijdt aan het helpen van anderen die bij hem om raad komen vragen.
Hong lacht alleen maar, hij werkt midden in de artiesten wijk in een klein cafeetje waar ze de lekkerste koffie van Cambodja serveren. Er zitten alleen maar buitenlanders en Hong weet wat zij nodig hebben. Hong komen we ook tegen in een zwembad van een groot hotel waar we 's middags afkoeling zoeken. Terwijl ik wat lig te suffen in de schaduw voel ik wat tegen me aan duwen. Een klein donker meisje in een rood jurkje met een stralende lach lijkt te zeggen schuif eens een stukkie op dan kom ik bij je liggen. Ook hier ervaren we wat lachen kan doen.
Battambong, een provinciestadje met een centrum wat wel iets weg heeft van Montmartre of Covent Garden. Galeries, muziek, overdekte markthal, sfeervolle cafeetjes ... een relaxte plek om te zijn.
Na 5 dagen brengt Vireak onze guide en tuk tuk driver ons in alle vroegte naar de boot. We laten iets achter en gaan verder..Een boottocht van 8 uur over de rivier naar Siem Reap. Een tocht die met geen pen valt te beschrijven. De lens van ons fototoestel geeft er nog maar een fractie van weer. Als je ooit de kans krijgt ga dit dan doen!
Lachen verbindt of je nu wit of bruin bent, Cambodjaan of Europeaan. Verplaatsen in de ander, gewoon samen zitten en niets doen...hoe waar is dan de uitspraak die ik eens ergens las: "De ware ontdekkingsreis is niet het zoeken van nieuwe vergezichten, maar het kijken met andere ogen."
Warme groet, Herman en Mieke
'voor het eerst in heel mijn leven
zie ik helder, tref ik zeker
het lijkt of ik met andere ogen zie
en ik kan het niet geloven
maar langzaam kom ik boven
ik weet dat ik met andere ogen zie'
Van Dik Hout
-
23 Januari 2016 - 16:04
Hand:
Mooi warm verhaal om te lezen. -
23 Januari 2016 - 22:50
Eva:
Echt een mooi verslag van jullie reis. Bij het lezen ervan krijg ik echt gevoel er zelf bij te zijn. -
24 Januari 2016 - 13:12
Ingrid Grasboer:
Wat leuk om zo getuige te kunnen zijn van jullie prachtige reis ! Groetjes, Ingrid -
24 Januari 2016 - 16:26
Henk:
Herman en Mieke, mooie beelden hoor en wat fijn dat het er ook sociaal zo goed en open is. Ik zie jullie volgend jaar weer gaan! Groetjes Henk -
24 Januari 2016 - 20:50
Anne:
Wat een prachtig verhaal weer! Ik wil er zo weer naartoe! Veel plezier nog! -
24 Januari 2016 - 21:47
Sjaak:
Blijft genieten om jullie verhaal te lezen. Wat een geweldig land en wat een mooie mensen! Blijf vooral zelf ook genieten van alles wat jullie meemaken+! -
25 Januari 2016 - 12:43
Albert En Sonja:
Hallo lieve mensen,
wat een prachtig verhaal weer, echt genieten hoor, ook voor de thuisblijvers!
Genieten jullie er nog maar even van, zolang het nog kan.
Groetjes -
26 Januari 2016 - 11:26
Marie Therese:
Prachtig, heel lief. En ook hele mooie foto's.
Dank je wel voor het delen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
