La dolce vita

Anderhalf uur vliegen, een uurtje rijden en we zijn in een totaal andere wereld. Geen internet, geen files, geen telefoon maar natuur, bloeiende bermen, Alpen, haarspeldbochten, capucinno en vino.
Airole is een dorp waar de huizen als legoblokjes tegen de helling aan zijn gebouwd. Smalle steegjes met trapjes en doorkijkjes komen bijeen op het dorpsplein met oude casseien, een pomp, een klein winkeltje en een barretje met terras waar de plaatselijke bevolking elkaar ontmoet: spelende kindertjes, drie oude dames die druk gebarend op het bankje voor de kerk zitten, een man met het mandje kersen die even een glaasje achterover slaat. 
Bij de 'Winkel van Sinkel' halen we 's morgens broodjes die we in het zonnetje op ons dakterrasje opeten. Vanaf dat terras zien we in de verte een oud kerkje en daarachter slingert een wandelpad langs de berghelling.  We maken prachtige autotochtjes over smalle bergweggetjes. Elke bocht en elke bergflank nodigt uit om te kijken wat er achter ligt. Hoogvlaktes, diepe dalen, kleine dorpjes en in de verte schittert de eeuwige sneeuw op de toppen van de bergen. We wandelen en klimmen, lunchen zoals de italianen lunchen en drinken een wijntje onder de platanen.
We 'flaneren' over de boulevard van Menton, genieten van de zon op de keien van het strand, gaan met de trein naar Genua (niet gelukt!), bezoeken de botanische tuin van Hanbury en lopen op de markt in Ventimiglia. 
Het lijkt of de tijd stil heeft gestaan en tot rust komen gaat als vanzelf.
We zijn letterlijk in de wolken geweest, dikke witte flarden zorgen voor een hele kleine wereld. Een wereld waar de weersomstandigheden met het uur lijkt te veranderen, stralende zon en druilerige regen. Een wereld waar je heerlijk kunt eten waar de warmte van de mensen voelbaar is, een wereld waar het leven goed is. Een bijzondere week op een bijzondere plek. Bedankt Ron en Gertruud, voor jullie gastvrijheid!
PS Wie weet waar de flessen water voor de deuren voor zijn en waarom er zoveel oranje vlaggetjes hangen?