Onthaasten in Songhkla

Terwijl we bij het stoplicht wachten, duikt er plots een vriendelijk lachende Thai naast ons op.“I know you, I saw you every day,” zegt hij met een brede grijns.En eerlijk? Dat zou zomaar kunnen. Opvallen doen we hier hoe dan ook. Blonde westerlingen zijn in Songkhla op één hand te tellen, en als je dan ook nog een Herman bij je hebt die als een menselijke vuurtoren boven de menigte uitsteekt, is herkenning onvermijdelijk.

Een stad tussen water en geschiedenis

Vier weken bivakkeren we inmiddels in Songkhla, een stad in het diepe zuiden van Thailand. Een plek die omarmd wordt door water: aan de ene kant de zee, aan de andere kant een uitgestrekt binnenmeer. We slapen in een hotel op de zevende verdieping, met een balkon dat een uitzicht biedt waar je stil van wordt. Vooral bij zonsondergang, wanneer de lucht van oranje naar paars kleurt en het water als een spiegel de laatste zonnestralen opvangt.

Old Town Songkhla zou zonder twijfel een plek verdienen op de werelderfgoedlijst. De oude Chinese koopmanshuizen, de kleurrijke streetart en de subtiele VOC-invloeden maken dit stadje een verborgen parel. Er hangt een sfeer die zowel authentiek als verrassend levendig is – alsof het verleden en het heden hier moeiteloos in elkaar overlopen.

Van dolende reizigers naar gewoontedieren

Normaal gesproken trekken we als nomaden van stad naar stad, altijd op zoek naar het volgende avontuur. Maar deze reis voelt anders. We hebben een ritme gevonden, en eerlijk? Dat bevalt ons eigenlijk prima.

Elke ochtend om half zeven gaat de wekker. Voor de hitte ongenadig toeslaat, stappen we op onze gehuurde brommer en rijden we richting zee. Daar wandelen we onze dagelijkse 10.000 stappen langs de boulevard, terwijl de stad langzaam ontwaakt. Onderweg scoren we een simpel maar heerlijk bakje rijst, dat we halverwege, gezeten op een bankje, met uitzicht op de golven verorberen. Geen chique ontbijtbuffet, maar een ochtend-routine die ons verrassend gelukkig maakt.

Herinneringen aan Bike4Kids

Tijdens onze wandelingen komen vaak herinneringen boven aan Bike4Kids, die waanzinnige fietstocht door Vietnam, Cambodja en Thailand, georganiseerd voor de Thai Child Development Foundation. Vooral Herman kan er geen genoeg van krijgen om te vertellen over die reis – en eerlijk is eerlijk, het was ook fantastisch.

Het absolute hoogtepunt? Het moment in Paksong, toen hij samen met Dries een cheque van 25.000 euro mocht overhandigen. De stralende gezichten van de kinderen, de oprechte dankbaarheid – dat zijn herinneringen die voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Soms kijken we elkaar aan en beseffen we hoe bijzonder het is dat we hier, zoveel kilometers van huis, toch een klein verschil hebben kunnen maken.

Gesprekken met handen, voeten en een vertaal-app

Wat Songkhla extra bijzonder maakt, zijn de mensen. De Thai hier zijn vriendelijk, nieuwsgierig en altijd in voor een praatje. Sportief zijn ze ook! Midden in de oude stad vonden we een charmante koffieshop die tevens dienstdoet als fietsenwinkel. Een soort toevluchtsoord voor wielrenners en koffieliefhebbers – een combinatie die ons op het lijf geschreven is.

Hier ontmoeten we regelmatig Thaise fietsers en proberen we, gewapend met een vertaal-app en ons beste handgebaren, gesprekken aan te knopen. Zoals met die oudere man die ons inmiddels elke ochtend opwacht naast zijn fiets, alleen maar om ons met een diepe buiging te begroeten. Hij spreekt geen woord Engels, wij geen Thai, maar toch is er een soort begrip. Een klein ritueel dat de ochtenden nog een stukje mooier maakt.

De charme van langer blijven

Het fijne van ergens langer verblijven, is dat je oog krijgt voor de details. Niet alleen de grote bezienswaardigheden, maar juist de kleine dingen maken een plek bijzonder. De verborgen eettentjes waar je de lekkerste gerechten eet voor een paar euro. De monniken in de boeddhistische tempel die ons inmiddels vriendelijk toeknikken. De vissers die ons groeten als we ‘s ochtends langslopen.

Het zou zomaar kunnen dat we ons de komende weken blijven wentelen in dit relaxte, ritmische bestaan. Eén ding staat vast: op 24 maart stappen we weer in het vliegtuig. Maar tot die tijd? Genieten we nog even van de rust, de rijst en onze dagelijkse begroeting bij het stoplicht.

Zonnige groeten Herman en Mieke