Pad

Op momenten dat ik het moeilijk had of het even niet meer wist was er op onverklaarbare wijze altijd een pad in mijn buurt. Die keer doorweekt van de regen scheppend in de zware gele klei, na die nacht op een plank midden in the jungle of die keer op de berg naast mijn rugzak toen ik 's avonds niet kon slapen. Zo ook de eerste keer dat ik hier mijn benen kruistte zat er op het puntje van mijn bruine matje een kleine grijze pad.

Sudan Mokh betekent Garden of Liberation. Midden in de natuur,
bananen-,papayabomen en cocosnootpalmen lijken zich te verdringen langs de zandpaadjes. Hibiscus en allerlei andere bloemen, waarvan ik de namen niet ken, steken scherp af tegen de groene bergen in de verte. Het gladde water in de vijvers weerspiegeld haarscherp dat wat haar omringd waardoor alles zich als vanzelfsprekend lijkt te veelvoudigen. Alles lijkt hier meer en groter en intenser te zijn; de donker hemel met miljoenen sterren en de kaarsen die 's avond de paden verlichten. De opkomende zon, de warmte van haar stralen op je lijf en ook de warmte van het water in de hotspring. De immense stilte maar ook de grote bel die wekt, oproept en andere mij inmiddels zo vertrouwde tropengeluiden.
Zelfs smaak versterkt, nog nooit heeft warme chocolademelk die we 's avonds i.p.v. een maaltijd kregen zo lekker gesmaakt. Twee maaltijden per dag; rijstsoep voor breakfast en een warme lunch. Om 4.00 uur uit bed en er om 21.00 uur weer in. Niet schrijven, niet lezen en niet spreken. De dag gevuld met yoga, allerlei vormen van trainingen, lezingen en meditatie.
Geen oude stenen muren maar open ruimtes met alleen een houten dak en een zandvloer zodat je constant het gevoel had een te zijn met de natuur. Mijn slaapcelletje (met bed van beton en houten kussen) had wel muren en een paar tralies voor het raam maar de deur kwam uit op een prachtige binnentuin waardoor je je ook hier in een oase waande.

Toch was het zeker niet altijd makkelijk en waren er momenten dat ik dacht "ik ga". Steeds wipte er dan een kleine grijze pad in mijn hoofd. Ik heb ervaren dat gedachten en gevoelens maar gedachten en gevoelens zijn en die gaan vanzelf weer weg. De pad en ook die gedachten gingen....... maar ik bleef.
Ik heb even helemaal stil gestaan maar wel met beide benen op de grond. Ik zweef niet, dans niet in een oranje jurk en ben ook niet van plan buddhist te worden. Ik ben nog steeds Mieke en ik kan ook nog lachten! De simpelheid en de eenvoud van dit leven, de natuur, de rust, de verbondenheid van ruim honderd mensen uit de hele wereld en de energie die dat geeft maakte dit tot een great experience. Deze ervaring neem ik mee naar huis en is waardevoller dan alle andere souvenirs in mijn rugzakje.
Thanks little grey frog for being there, for helping me to stay on my 'spirituele pad'.
Mieke