Voornemen
Door: Tekst Mieke, Foto's Herman
Blijf op de hoogte en volg Herman en Mieke
08 Januari 2014 | Madagascar, Antsiranana
Het zo rustige resort aan het strand stond op 31 december bol van de spanning. Met een draaiboek in haar hand regisseerde de eigenaresse persoonlijk het proces. Tafels, stoelen en ligbedden werden versjouwd, grote boxen en alles wat bij een flinke muziekband (Dah-Mammah) hoort, nam zijn plek in aan de rand van het zwembad. Partytenten moesten worden opgezet waarbij het geklooi met tentstokken me erg deed denken aan mijn kampeervakanties in Frankrijk. Tegen zonsondergang had alles zijn plekje gekregen en heerste er totale rust, een soort stilte voor de storm. Alsof er een onhoorbaar startsein werd gegeven kwam alles zo tegen half 10 in beweging. Prachtig uitgedoste gasten namen plaats aan het voor hen gereserveerde tafeltje, het buffet werd geopend en de muziek begon te spelen. Wij schoven aan in onze 'gala outfit' en werden al snel onderdeel van het geheel. Wat een feest; dansen, om middernacht champagne, een enorme taart en ook aan de afrikaanse polonaise langs de rand van het zwembad ontkwamen we niet.
Wat kun je in twee weken toch veel én gelijktijdig ook weer niets doen.
Na 6 dagen rondtoeren op Nosy Be, 6 dagen luieren aan het strand en een knallend oudjaarsavondfeest vertrekken we op nieuwjaarsdag in alle vroegte.
De dames van de receptie waren wakker en ook de taxichauffeur was present echter in de haven was het andere koek. Veel lallende mannen waarvan het niet duidelijk was of dit nou van een wilde nacht kwam of dat de dagelijkse portie alcohol daar debet aan was. In ieder geval, kaartjes voor de overtocht hadden we zo, echter een boot bleef uit. Bloedheet, geen schaduw en wat dan? Uiteindelijk gingen we toch maar in op het aanbod van een slimme jongen en vaarden we in een half uurtje in een 'special boat' (10x de prijs van de regular boat) naar het vaste land, Ankify.
Dat reizen hier niet zo makkelijk is als in Holland is iets wat we wisten en de door ons vooraf geregelde 4x4 wheeldrive kwam dan ook gelukkig na een half uurtje wachten tussen de puinhopen. Afval, schamele hutjes, scharrelende kippen, gammele autowrakken, harde muziek en daartussen heel veel mensen; straatbeeld van een doorsnee dorp in Madagascar.
De weg naar Diego in het Noorden, ruim 6 uur rijden, is slecht. De natuur is prachtig. De moesson heeft er voor gezorgd dat alles frisgroen is en overal bloemen bloeien. We rijden door de bergen, langs enorme rivieren met water dat rood is van de erosie en zien kuddes zebu's in de natte rijstvelden grazen.
Diego-Suarez is een belangrijke havenstad en heeft één van de mooiste natuurlijke baaien ter wereld. Aan de ene kant de Indische oceaan en aan de andere kant de straat van Mozambique. In de stad zijn overal panoramische uitzichten op de azuurblauwe zee en proef je het Franse koloniale verleden. We kijken hier drie dagen rond om vervolgens weer terug te vliegen naar Tana, Herman zijn thuisbasis.
Steeds weer realiseer ik me in welke rijkdom wij leven. De meeste mensen komen hier niet toe aan zelfontplooing maar zijn dagelijks bezig met de meest basale levensbehoefte. Reizen in dit deel van wereld brengt met zich mee dat je je daar heel erg van bewust bent. Mijn voornemen voor 2014 is om dat gevoel vast te houden.
Warme groet, Herman en Mieke
Wat kun je in twee weken toch veel én gelijktijdig ook weer niets doen.
Na 6 dagen rondtoeren op Nosy Be, 6 dagen luieren aan het strand en een knallend oudjaarsavondfeest vertrekken we op nieuwjaarsdag in alle vroegte.
De dames van de receptie waren wakker en ook de taxichauffeur was present echter in de haven was het andere koek. Veel lallende mannen waarvan het niet duidelijk was of dit nou van een wilde nacht kwam of dat de dagelijkse portie alcohol daar debet aan was. In ieder geval, kaartjes voor de overtocht hadden we zo, echter een boot bleef uit. Bloedheet, geen schaduw en wat dan? Uiteindelijk gingen we toch maar in op het aanbod van een slimme jongen en vaarden we in een half uurtje in een 'special boat' (10x de prijs van de regular boat) naar het vaste land, Ankify.
Dat reizen hier niet zo makkelijk is als in Holland is iets wat we wisten en de door ons vooraf geregelde 4x4 wheeldrive kwam dan ook gelukkig na een half uurtje wachten tussen de puinhopen. Afval, schamele hutjes, scharrelende kippen, gammele autowrakken, harde muziek en daartussen heel veel mensen; straatbeeld van een doorsnee dorp in Madagascar.
De weg naar Diego in het Noorden, ruim 6 uur rijden, is slecht. De natuur is prachtig. De moesson heeft er voor gezorgd dat alles frisgroen is en overal bloemen bloeien. We rijden door de bergen, langs enorme rivieren met water dat rood is van de erosie en zien kuddes zebu's in de natte rijstvelden grazen.
Diego-Suarez is een belangrijke havenstad en heeft één van de mooiste natuurlijke baaien ter wereld. Aan de ene kant de Indische oceaan en aan de andere kant de straat van Mozambique. In de stad zijn overal panoramische uitzichten op de azuurblauwe zee en proef je het Franse koloniale verleden. We kijken hier drie dagen rond om vervolgens weer terug te vliegen naar Tana, Herman zijn thuisbasis.
Steeds weer realiseer ik me in welke rijkdom wij leven. De meeste mensen komen hier niet toe aan zelfontplooing maar zijn dagelijks bezig met de meest basale levensbehoefte. Reizen in dit deel van wereld brengt met zich mee dat je je daar heel erg van bewust bent. Mijn voornemen voor 2014 is om dat gevoel vast te houden.
Warme groet, Herman en Mieke
-
08 Januari 2014 - 15:32
Yolanda:
Er zijn zeker geen foto's van de polonaise? Klinkt allemaal weer super. Geniet lekker en hoop jullie snel te spreken x -
08 Januari 2014 - 15:34
Herman En Mieke Kasper/Boon:
Ze zijn er wel...maar ze kwamen niet door de censuur, helaas..... -
08 Januari 2014 - 16:55
Inge:
Ik liep een beetje achter met het lezen van de verslagen maar nu ben ik weer bij en heb mee kunnen genieten. Leuk en mooi! En die goede voornemens, die kunnen wel voor ons allen gelden.
Beste wensen voor een gezond 2014 en blijf genieten!
Groetjes van Inge Zoet -
09 Januari 2014 - 10:45
Hans:
Op het moment dat jullie bericht bij ons binnen komt, zit ik op ARTE tv te kijken naar een reportage over Madagascar. De reportage nam me me op een treinreis met totaal versleten wagons en dito locomotief over een lange (qua tijd) reis van Noord naar Zuid of misschien was het omgekeerd.
Met jullie verhalen en foto's in het achterhoofd was het een reis van herkennen. Herkennen van "tijd is niet belangrijk", "tevreden met een gammele spoorlijn", dromme mensen, jong en oud, bij elke halteplaats. Kortom een georganiseerde chaos waarbij het aankomen van de trein belangrijker is dan hoe en wanneer de trein aankomt.
De beelden van de natuur en de landschappen zouden me zo in verleiding kunnen brengen een reis te boeken.
Maar ja ik wil ook naar mijn Bali. Ik wil ons boek laten zien dat de komende weken naar de drukker gaat. Belangstelling? www.inspiredbybali.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
